Gerçekte neyse, ‘O’ gibi yaşayabileceği olanaklardan yoksun; sevgisiz, güvensiz, mutsuz insanlar…
Karanlık bir dehliz ve onca insanın hiç çıkma çabası yok… Üstelik önemli bir şeyi yakalamışçasına sıkı sıkı ya tutunmaların da anlayamadığım bir zevk alış biçimi olmalı..
Kendi yaptıklarımızın sonuçlarına katlanmak cesaret ister. Hatta arkasında duramayacaksak hiç başlamamak en iyisidir. Bu hayat yolculuğunda kendimizi oluşturma şansının seçimini de tam burada yapmış oluruz. Başkalarının istediği okullara gitmek, yönlendirdiği hayatlar yaşamak aslında ne kadar da güvensizlik doludur. Sizin için seçilenlerin sonuçlarını yaşarken cesaret de işe yaramaz. Sanırım en kötüsü insanın kendi hayatını seyretmesidir.

İşte bu yüzden yadırganıyordum… Kendilerine benzemeyeni ise ayıklamayı iyi biliyorlardı. Yanlarında ayrık otu gibi durduğumu bende biliyordum.
Haklı olmak göreceli, bende haklıydım.
Kitaplar kurcalıyor bilgilerimi arttırıyordum.

Göbeğine asit dökülen bir hayatın, limelenip dökülen anları eşliğinde, köklerimden kurtulup çınar gibi devriliyorum...Eridiğimi sanıyorlar ama ÇINARLAR AYAKTA ÖLÜR sözüne atfen, gülüyorum...Üzülüyorum..Gafletin ve cehaletin pençesinde sorgulanan inancıma ve sevgilerime cengaver kesilip, zırhımı kuşandıkça gerçek yüzlerini görüyorum insanların.Nasılda menfaate yontulduğunu bir takın kutsi ve ulviliklerin...Ama biliyorum ki;
maskeler er yada geç düşecek, gerçek yüzler ortaya çıktığında yüzlerdeki akneler göründüğü zamanki hallerini merak ediyorum...

Devriliyorum bir çınar gibi...

Ama tüm sevdiklerim, sevgilerim koynumda su katılmamış, en bakir haliyle...Olduğun gibi, yiğitçe devrilmekte bir sanattır ve mayasında varsa insanın, dimdik olur...

demek degldi içimden can abim...Mükemmeldi...Yüreğine sağlık...