şimdi donuk gözlerinle ne bakarsın acı acı
yirmi beş senenin sancısını giderek ödetme bana sevdiğim
bak
bir boynu kırık yaşam cihazından çıkan ses
hastane koridorunda yıkılan bir çığlık oluyorsun koynumda
ve gözlerim o tatlı bakışlarının ısıttığı ellerime sarılıyor sen uzak olsan bile

gitme sevdiğim
hayallerinle kurulmuş olan yuvamızı yıkma
yağmur altında ıslanan umutlarımızı terketme
ve bırakma beni yalancı bir denizin acıtan yalnızlığına
kır serumunu ve sarıl koynuma
bırakma beni
atma sensiz limanların en kuytu uçlarına
bilirsin güzelim sensiz akşamlarda bir divaneyim

ve şimdi gurbetse başlanan bu hikayenin adı
özetini çıkarmasın gidişin
ve sen sevdiğim mutlu sonla biten bir romanın kahramanı
hatta aşkların en tepe kısmında beliren bir zamanı yansıtan
yağmur damlaları olmalısın....

şimdi donuk donuk bakma bana sevdiğim
haydi kır at o acıtan cihazları
unutma
bu yaralı arkadaşın
arkada kalanlarla beraber
yolunu gözler
donuk donuk bakma bana sevdiğim

bırakma beni viran edercesine
ayırma ki gözlerinden bitmesin odamda ay ışığı
gamzeni koyma toprağın altına ki
ağlamasın mahzeni yalnızlıkta
sana aç olan gözlerim