Dostun birdir başkasını aramam
Gönülden yar olur bize Yaradan.
Kimseye kızmam kimseye sitem
Nasıl söylesem nasıl anlatsam.

Hıra’da kendini yeniden bulan
İçinde yangını nur olup yanan
Bir boşluktu hiç doldurulamayan
Gerçeği bildi, rahmet olan Nebi.

Nice peygamberler geldi geçti
Kiminin aradığı bir öz sevgiydi.
Çok dolandı avare Hz Musa gibi çöllerde
Nemrud ateşine yürüyen Hz İbrahimdi.

İşte dost Halil olan kul Hz İbrahim.
Kanmadı ne para, ne şöhrete Hz İbrahim.
Kırdı şehvet, güç, soysop putunu
Yerle bir etti Allah’ı görmeyen nefse kulluğunu.

Sevgili yari olan Hz Hacer’di
Canından can vermişti ona
Yürüdü buldu Kabe’nin temelini
Hz İbrahim teslimiyet, Hz İbrahim dost
Bıraktı Hz Hacer ile Hz İsmal’i:
Dostu olan Allah’a
Yürüdü Hz İbrahim,
Kızgın çöl kumlarına bata çıka.

Hz Hacer, nereye ey İbrahim
Bu kızgın çölde ne dost ne bir can var;
Bırakma diyecekti ki,
İbrahim dedi:
Allah’a emanetsiniz.

Hz Hacer kara gözlerinde ışık ışık baktı,
Dostluk Hz ibrahim’in gözünden Hacer’in yüreğine aktı.
Öyleyse dedi Hz Hacer:
Sen durma yürü, Allah bize yeter.

Safa Merve arası yedi kez say etti Hz Hacer,
Aradığı dost kokusuydu meğer.
Ta yüreğinden bağlanmıştı Rabbe
Koştu Hz Hacer, Allah’ın koş dediği yere.

Yalnız değildi biliyordu,
Etrafından herşey kardeş, her şey eş.
Yerler ve göklerler kadar huzur vardı bu ıssız yerde,
Hz Hacer Allah ile atan yüreğiyle,
Yürüdü teslimiyetle kum denizinde.

Her adımında Hz Hacer yürek teriyle
Yudu kalbinin en derinlerini.
Fışkırdı yerden Zemzem,
Durmayan bir hayat kaynağıydı;
Hz Hacer’in Hz İsmail için bulduğu su zemzem.

Dost işte kaç türlü görürsün,
Bir çiçek, bir kum danesi,
Her şeyin döndüğü Kabe’nin Sahibi Allah,
Tavaf ediyor her şey diliyle:
Lailaheillallah.

(Kasım 2010 İstanbul)