Öksüz artık duygularım
Özlem kıyısının tozlarına bulanmış bir martıyım
Semalar bana İstanbul
Yollar kaderime teslim bir kul
Secdeye taşar aşkım
Ellerim yüreğimde kalmış sabrım
Üşüyorum; Çünkü gönlüm nar
Kalemim derdimi bu ateşle mısralar
Noktası gelmez harflerin
Noktası yok artık ne “kaf”ın ne de “fe”nin
Her güzelliğin sonu türabi
Her hicranın sonu visali
Öksüz duygularım
Saklı cevaplar içinde sorulara karışırım
Neyim ben
Nar-ı aşkla yanan bir kamışım
Sırlar bana mekan
Anılar fikir hapsimde kalmış bir efgan
Hikayem mazimle yanan bir belge
Yok oldu kahramanlar kendi elleriyle
Zamanın samimi rolleri,
Meğer hepsi türabi
Üşüyorum; Kelimeler yanımda yok
Sessizliğe salıverdim kendimi dibi derin
Sesimi hep yoklara harcadığım için…


(Üzerine sessiz çığlıklar atfedilenlere~fts)