I

Herkes derin bir siper kazardı korunaksız yalnızlığına
karanlığın hırsıza suç ortaklığı yaptığı vakitlerde
herkes, acıtan mağlubiyetinin hıncını, kambur yalnızlığından alırdı...


II

Ömrümün en uzun geceleri
sensiz geçirdiğim gecelerdi...

Sensizlikten daha soğuk bir Ankara akşamı-
nereye baksam buruşuk anılara,
nereye bağırsam sesinin ayazına çarpıyorum!..
ve nereye gitsem çıkmaz sokaklarım.

Neresinden dönülürse kardır aşkın diyorum.
ellerim soğuk fotoğraflarda üşüyor-
yüreğim kopuk ayrılıklarda..
benimle büyürken en çok sevdiğim yaralarım,
her şeyin kiri bulaştı tenime...

Kaçtığım uzaklıklardan utanarak;
günün ilk ışıkları bölerken karanlığımı
sokağa çıkıp-
yaşıyor taklidi yaparak dolaşıyorum...
ve insanlar, piç bir bebek gibi atılmış,
cami avlularında ve çöp konteynerlerde
kaybolmuş aşklarını arıyorlar...

II

hayat silinirken gözlerinden
kitapların karlara saplanmış
ve upuzun saçılmış ortalık yere
solmuş çiçeklerin darağacında
sana namlular kalıyor
bana,
çatlamış dudaklarımda kanayan sözcükler...

Hiçbir karanlığın kapatamadığı çok şeye tanık gözlerin
ve iki elin yakasında kalmış,
ağız dolusu sustuğun yerlerinden kanayan hayatın..

Gök/yüzün dar, duaların yarım kaldı...
Avustralya kıyılarında hayal kırıklığı yaşayıp,
kendilerini dev dalgalara vurup,
intihar eden kuşlar gibi!..

III

Şimdi hangi estetik cerrahta unuttun öteki yüzünü
hangi kucakta, bedeli ödenmemiş
ve henüz harcanmamış düşlerini!..

Ritmine ayak uyduramadığımız hayatta,
hep detone olan yaralarımız, hasarlı sevgilerde-
ve yanarak söylediğimiz ezgilerimiz,
asla umutların büyümediği varoşlarda.

IV

Ve eski bir aşk getirene, yeni bir aşk kampanyalarında
herkes birbirinin yüzüne tükürürken defolu aşklarını;

Varsın herkes derin bir siper kazsın korunaksız yalnızlığına.
karanlığın hırsıza suç ortaklığı yaptığı vakitlerde
herkes acıtan mağlubiyetinin hıncını, varsın kambur yalnızlığından alsın!..


(Birdal ERDOĞMUŞ/2004)