Gitmesen

kuşlar çizgi çizerdi alaca karanlığa
ölüm gibiydi gitmelerin
yaşıyorsam o an bil ki yanımdaydın
ha bir gün ölecektim
ha bir gün gidecektin
gittiğin gündü ölüm
gitmesen

yalnızlık bir akşam gazetesi gibi koşarak geçecekti
konak meydanından
yazıyo yazıyo diye bağırıp yanımdan
tınmayacaktım
yüzümde sür manşet bir haber gibi taşıyacaktım sevdanı

gitmesen
hiç gitmesen
hiç ölmeyeceğim diyecektim sana
gitmesen
yokluğun zindan karanlığına bürümese bakışlarımı
sensiz bir kente bırakmasan beni
sensiz bir kentte bir gün
gün değil sürgün diyecektim sana

kuşlar çizgi çizerdi alacakaranlığa
gözlerim gözlerini arardı
gözlerin bir denizdi dalıp dolaşacağım
sensiz bir denizde dalıp dolaşmak
gizli bir vurgun diyecektim sana

gitmesen
hiç gitmesen
hiç ölmeyeceğim diyecektim sana
ayaklarımda zincir yarası gibi durmasa kararsızlığım
sensiz bir sokağa bırakmasan beni
sensiz sokaktaki her adım
ölüme bir adım diyecektim sana

kuşlar çizgi çizerdi alaca karanlığa
rüzgar gitse yağmur gitse umurumda değil
sen gitmesen
sokak lambaları sönse
karanlığında sevsem seni bu kentin
karanlığa bırakıp gitme beni
karanlıkta sensiz olmak
ölüp kaybolmak diyecektim sana

kuşlar çizgi çizerdi alaca karanlığa
ben diyemezdim gitme sen
sen giderdin
cimri bulutların ağladığı bir gece
izmir’in kuru ayazında yitirdim seni
soğuktan donup tünediği direğin dibine düşmüş
bir serçe gibi kalınca şehrin ortasında
kuşlar adımı yazdı alaca karanlığa
rüzgar
usul usul süpürüyordu kenti içimden
bir sen kalıyordun geriye
hiç gitme sen...

Berlin-2001

Nejat Altıok