Sensiz olduğum için

kara bulutlar sarınca çatalkayayı
içimi bir hüzün sarardı
yağmur yağardı ardından
yağmur
vurup aşağı piçhane yokuşundan
çarşıya inerdim hemen
kaybolmak isterdim kendi kentimde
kendi kendimden
belki de bulmak için kendimi yeniden

insanlar geçerdi yanımdan mahsunlaşırdım
sokaklar içimden geçerdi
içim içime sığardı
içim sokaklara sığardı
içimde birinin özlemi vardı
ne içime ne sokaklara sığardı

elektrik direklerinde kumrular olurdu ha uçtu ha uçacak
tellerinde tutsak uçurtmalar olurdu bir daha hiç uçmayacak
bir karga sürüsü havalanırdı
metruk bir köşkün bahçesindeki yaprakları dökülmüş kavaktan
yağmur ip gibi olurdu şapkalı sokak lambalarına değerken
ben ıslak bir pardesü olurdum

akşam sokaklara süzülürken
balık pazarından geçerdim
tezgahlarda yıldızlar uçuşurdu
bir kız koşardı duraklara doğru
eteklerinde yıldızlar uçuşurdu
etekleri balıkçıların gözlerinde uçuşurdu
serperken avuçlayıp suyu derya kuzusu bunlar diye
tezgahtan tezgaha laflar uçuşurdu
bir yıldız tutmaya niyetlenirdim
ellerimde pullar uçuşurdu

sağımda solumda evine dönen yorgun nefesler olurdu
dönülecek bir ev yaşama anlam olurdu
içim yanardı
yağmur mevsimiydi sensizlik mevsimiydi
panik içinde sulara dalıp çıkardım
gideceğim bir yer olmazdı döneceğim de
ışıklar sönerdi birer birer
işkence gibiydi kepenk sesleri
kenti mi kapatıyorlardı

saatler ilerledikçe tenhalaşırdı sokaklar
vitrin mankenleriyle kaçamak bakışırdık
ödüm patlardı anlayacaklar diye
ben onların da yalnızı

karanlıkta darağacına benzerdi cumbalar
bir cellad beklerdi ayışığında ha astı ha asacak geceyi
ürperirdim
bir çığlık kopardı basmane garından
soma treni mi ne
bir çığ düşerdi sonsuz geceye
üşürdüm

sanki içime atardım adımlarımı
kuru bir dal gibi kırılırdı yüreğimde ayak seslerim
sensiz olduğum içindi böyleliğim
hep seni aramalarım sokak sokak
kendimi bulmam içindi
bu kentin içinde sen vardın biliyordum
benim içimde sen
kendimi arıyordum hep seni aramalarım biraz da belki de sanki de bunun içindi

belki de güneş karanlığa inat titremelerime inat
çatır çatır kırardı gecenin buzdan kulelerini
günü eleveren ışıklar sızardı aralıklardan
sokaklar ekmek kokardı
bir han kapısı açılırdı gürültüyle
kuytularında kalaycı ateşleri yanardı
bir körük oflardı içerden
içim yanardı
sensiz olduğum içindi böyleliğim
yüreğimde açtığın bir yara vardı
kanardı
kanardı
kanardı...

Nejat Altıok





.