Bir kırık yelkovanı geriye sarıyorum ...
Onu birtek saatler getirir sanıyorum .

Herkes bir şiir vurur kendine .
Hani yazlıır tüm dizeler sevgiliye.

Bense unuturum nankör bir kedi gibi .
Allahım ! Geri ver onu ; Sensin hepimizin sahibi .

Zannetme ki yazılmış aşk için bunca dize ;
Bir rüya aleminden dökülür kalemime .

Sızlatır yüreğimi enkazı şu alemin .
Şimdi nasıl diner ki gözyaşları annemin ?

Kardeşlerim anlamaz neye ağladıklarını .
Bilmezler dağların bile ağıt yaktıklarını ...

Son toprak atılınca yüreklerden taştı yaş ...
Ak bir mermer taşına yazılmış :"Recep Aktaş"

O adam varya ; o benim babam idi .
O dünyada ençok sevdiğim adam idi .

Nasıl öldüğünü bile bilemiyorum henüz .
Belki ilerde birgün... Rüyada kavuşuruz...

Bir beyaz ışık yakıyor gözlerimi .
Tak-taklar koşuşuyor . O ne? Çekiç sesi mi ?

Doğruluyorum ; doğruluğu kadar yetimin ...
Ağlıyor ya peygamber :"Akibeti ümmetimin!"

İşte öyle bir yara içerimde sızlayan .
Bana kaldı yetimlik ! Yok mu buna ağlayan ?

Telefonum çalıyor , arasından defterin .
Ekranda BABAM yazıyor ! Ben mi delirdim ?
Yoksa lütfu mu bu Kadir-i Zülcelalin ?!..

Açıyorum , ağlamamak için zor tutarak kendimi .
İhtimal bayılırım ; babamın sesi geldimi ...

İşte konuşuyor babam tok , keskin sesiyle .
Tutuluyor dilim , sanki eş ölü nefesiyle ...

O zaman anlıyorum ki ; Babam hala hayatta !
Bir rüyada gömülmüş ; duruyormuş ayakta!

Allahım ! Rüyası böyle ise , Sen koru gerçeğinden .
Kaçış yok biliyorum , Azrail pençesinden .

Lakin gösterme bana anne-baba mevtini .
Onlardan öne al bu garibin vaktini .

Babam hala yaşıyor , ben hala yaşıyorum .
Hala dünyada en çok , Babamı seviyorum .

01/1/2010
Cuma
17:21