Gecenin sessizliğinde yürürken Arnavut kaldırımlı sokaklarda
Soğuk akşamlara inat meydan okur yüreğim bu yalnızlığa
Ümitler bitmiş prangalar vurulmuş olsa da hayata
Olsun yarınlar benim umutlar benim bana kalan yalan dünya
Yorgun düşmüş bedenim artık geçmiş yıllara
Hani derler ya her doğan günde yeni bir umut ara
Kim bilebilirdi kader yazmış yazısını sual olmaz asla Yaşamanın adını koymuşlar çekersin ya cefa ya da sefa

Sonbaharda dökülen çaresiz yapraklar misali
Toprak kucaklar bıkmadan savrulan benliğimi
Akan hırçın nehirlerde kaybolan hayallerimi
Arar bulurum bembeyaz kardan çıkan kardelen gibi

Kalabalıklar içinde kaybolmaktır yalnızlık
Elbet bir gün güler hayat geride kalır ayrılık
Bekler gözlerim yeni bir hayat ve mutluluk
Göçmen kuşlar misali umuda yapıyorum bilinmeyen bir yolculuk