Adı Ahmet
Otuz yaşında
Yaklaşık sekiz yıldır da emellerine toprak ediyor bedenini


Teninde gezinirken gece siyahı
Terine siner makberin soğuk soluğu


Amaç e(k)mek
Araç ise siyah betonların duvarlarını tırnakla söküp ,ilmek ilmek işle(n)mek


Göz çukurlarına düşen morluklar ıskalıyordu hayatını
Adımları ancak bir sonraki adımına yetişecek güçteydi

Ahmet yorgun
Ahmet telaşlı
Ahmet sıktığı yumruktan ateş çıkartacak kadar asabi


Ismarlama sözlerle kâğıttan bir gemi yapmış kendine
Ve bırakmış küçük bir su birikintisinin üzerine
Arada yön verse de , rotası belli
Sınırlıdır sığınacağı limanı

Özgürlük ise kendi elleri ile kelepçelediği bir mahkumdur
Dünü g(b)itmiş, yarını ya kısmetlerde
Bugün ise bir muammanın içinde , tetikte

Bakışları kayıp bir şehirde adres soran yabancı gibi
Toz bulutlarının köklerinde uyanıyordu her biri
Gölgeler birbirinden kopya çekerken ,mesafe hep bir omuz ilerisi

Bir yanı anneyi anarken
Diğer yanını dolduran hasret kokulu yârine borçlanıyordu
Ömür ipini asmış kömür ocağının en ulaşılmaz yerine
Ne eli uzanıyor , ne de adımları ona götürüyordu

Sabrın taneleri çürümeden içinde
Filizlerine ışık olmalıydı inancı
Her zaman ki gibi elleri semada , şükür zikirleri gelir aklına


Gün doğurgandı
Ve gözü kapalı sızıyordu sonrasına

Nasırlanmış işçiliğini bırakıp arkada
En ön koltuktan yerini ayırtır Ahmet
Raylar hazırdır artık beklenen yolculuğa
Kömür karasına buruk bir veda sahnesi düşer geçici de olsa

Toprak buluta zincirlenmiş gibi , başlar yolculuğuna

Son kez silerken alnının katran karası terini
Siyah bahçeden topladığı aşı , beyaz sofraya sunma vaktidir sıradaki


Ahmet ’ın gözlerinde güneş uyanır

ve

Gök ışığını açar , gün aydınlığa kalır



04/08/2010
17;55
eMİNE