Kar-ı da gördüm
Ar-ı da
Bembeyaz pamuk gibi yumuşacık aklık da
Dağlarda
Kendime, ten ördüm
Bir eli yağlarda, bir elide balda
Yürek yağını da erir gördüm, neden ki harlarda?

Dumanlara da bulanmış, sarılıp da donmuş
Örtünmüş de, ben beyazlarla o yâr’i kor da gördüm
Kötü yollar da, kötü yuvarlanıp da düşmüş
Ezilişte bitmiş, ben de seviyle öldüm
Bitip tükenik, çokta arılar da gördüm
Kar-ı birazcık olsun, pekmeze bandım da çaldım
Ar-dan da kaldım
Yardan döndüm de, yâr’e yuvarlandım

Bir çimdik gülle, hayatı da körlerle bandım
Kendim kazıdım içime, kendim de hayıflandım
Ne ses var
Nede ilgi
Dağlarca da yüktür, titretir kökünden tüm bedeni
Kör cahil de, ne arasın ki bilgi
Ne için, kime, kimin için de yanar
Tükendi de, kalmadı yâr

Husumetin; keskin baltası da tabandan biçer, yollar da kayar
Ellerim; kahrolan bağrımı bağlı yakalar
Tıkar soluğumu da; bulduğu her şeyi, boğazına tıkar
Dost demez
Hakikatte yürüyemez
İçimizde ki, sevgiyi bile yutar
Dünya istemi, nefsin elinde olmuş çıkar

Bir yudum, Hakk’ın aşkının içimi
Yasaklı tutmaz
Gurur, kibir, doymazlıktır geçimi
Havasına da karışılamaz
Düşüncemin kör kuyusu çöker üstüme
Tüm gücüyle içimden çeker; tüm iyilik duygularımdan da, ne kaldıysa
Beynimin damarlarından akar da, tüm ruhumu da kaplar
Çeker götürür bilinmezliğin yoluna, tabii bir yolsa?

Dedik ya, aşk nefsin yolunun esiri
Bulunamaz ki tefsiri
Dünya nimetini de, aşamadıkça
İçimde de; bu aymazlığı da, barındıran benim
Gökten gönlüme pencere açan ışık da çakmadıkça
Biçarelikte kalmış, benim bu bedenim
HAYDİ TUT ELİMDEN, NE OLURSUN ÖĞRETMENİM!…

(24.11.2010)AZAP…

TÜM GÖNÜL GÜLÜ ÖĞRETMENLERİMİZİ GÖNÜLDEN KUTLARIM SEVGİLERİM YÜREKLERİNE…