Bir kadınla,
İlk birlikte olduğumda...
Kendimi düşündüm.

Birlikteliğim,
Teklik olduğunda,
Kadınımı...

Aşkıma serenatlar için çırpındım da,
Annemi sevdiğimi,
Mezar taşına söyledim.

Ekmek derdinde;
İflasın eşiğinde...
Nasırlı avuçlarım birbirine değdiğinde;
Babamı istedim...

Pamuk elleriyle büyük annelerim...
Nasihatleriyle dedelerim.

Tanrım...
Şu son yaşımın son gününde
Senden dileğim...
Hadi gel şu filmi
Bir daha seyredelim.

Yemezler mi?
--------------------------------------------------------------------------



Bu gün mutluyum
Şiir yazıyorum...

Bu gün hüzünlüyüm
Mezar kazıyorum...

Kadehim var ağlıyorum,
Ve seni arıyorum.

Bu gün heyecanlıyım
Doğum bekliyorum.

Günlerim boş, işim yok
Pinekliyorum.

Bu gün çıkmayacak galiba
İntihar ediyorum.

Sonunda batıdan doğdu güneş,
Ve Arafat taraflarında
Görülmemiş devasa bir ateş.
Yecüc Mecüc kardeşlerde geldiler.
Bu günü okumuştum,
Hatırlıyorum bir yerlerden.
Dirilmeler başladı toprağın bağrından,
Et can buluyor yeniden.
Eskiler kıyam derler buna.
Sanırım emir büyük yerden.

Ben ne yapıyorum?





Ölümü suçlamayın...
O bizi çağırmadı ki.
Biz ona gidiyoruz.

Azrail kostümünden memnun mu?
Kendi giyinmedi ki.

Orak can almayı sever mi?
Biley taşı değmedi ki.

Sevda toprak olur mu?
Çiçek boşa açmadı ki.

Soru, sual oldu olalı,
Cevap nedir bilmedi ki.

Paragrafın başı ver elbet
Sayfanın ki gibi.

Yaşam gelmişse gider elbet.
Hangi biri kaldı ki?

Cümlenin hükmü noktaya kadar,
Ama nokta bir son değil ki.

Okuduğun her satır bana kadar.
Sen dediğin, ben, biz değil mi?

Birazda “O” nu düşün.



Karın tokluğuna usta...
Dedi çırak.
Ama aç
Ve işsiz.
Ve dile kolay,
12 milyon insan.

gece konmuş rivayet,
Gerçeklik derme çatma
Ve kerpiç.
Ev demişse de 999 şahit,
Fare deliğine şahadeti son kişinin...

Çırak devam etti...
Ama bir yerim ki usta...
Aklın durur,
götün tavana vurur.

Hal böyle iken,
Çırak yine bizim çocuk,
Midesinde gurultu...
Yine bildik gürültü.





Odun bile ölmüyor be kardeşim
kağıt oluyor...
Sen nereye?

Aslanın sütünden haberi yok ama
Sarhoş ediyor...
Savruluş niye?

Rüzgar, tohum, başak, buğday
Ve ekmek kemirdikçe
Tahansız bir tokluk var mertçe.

Ki sen açım diyorsan yine,
Namusunu ye bir kerede...

Gör ki tozdan pembe olacak her şey.
Ardı ardına patlayan flaşların
Taze karanlığında
Bir aydınlık bulacaksın kendine.

Bırak be dostum uğraşma...
Gelecek güzel olacak ki sen,

Ufku göremesen de.




*


ŞİİRİN EN BOKTAN YANI;
İTHAF EDECEK BİRİNİN OLMAMASI.