BEN ve O
( İSTANBULLU )


Ah şu dayanılmaz sancı...
Çiviler koyuyor döşeklerime.

Rahatsızım...
Başım altı , taş döşek...
İstanbul çocuğuyum ben.

Ve yine, göremedim O nu,
bu gün.
İçimde, buruk tadıyla hüzün.

Açtım gözlerimi...
Aynı rüya kesti geceyi.
Ve Cizre de 32 kadın,
kucaklarında paramparça çocuk cesetleri.
Anca ölüm düşlenir,
Pembelere, alacalara boyanır.
Dağ başlarında...

Kalabalık koridor...
Herkesler geçiyor...
Aranıyor gözlerim ;

Bekliyorum...
Gelecekler eninde sonunda...
Şükür bu güne de, bunada.
Silah sesine, hafif hafif aşinayım.
Korkmam diyorum, gelsinler.

Gelse kucaklarım...

Kaçacak mıyım ?

Seviyorsam söylerim...

Ölüm benide bulur mu ?

Şair miyim ................................?

Duydum...

Düştü bir kalaşnikof emniyeti.
Şarjörlerde azgın kurşunlar...
Dolu dizgin, yiv setlerine koşuyor.
Dönüyor mermi, dönüyor dünya...

Yeşil giymiştim bu gün...
Nereden bulaştı bu kan rengi... ?
Rengi değil, kan bu,
vuruldum.


Yüreğim yaralı , sevdalıyım.


Şiir mi bu İstanbullu... ?

Senin kaderin mi benim derdim ?

KEREM BOZOĞLU