içime ne zaman bir umut doğsa
sonunda diyorum ki ’ben ne yapıyorum’
anca umutlarla kendımı avutuyorum
kendımı hayata yenık hıssedıyorum

toparlanmak ıcın sure ıstıyorum kendımden
ne acı kı kendıme o sureyıde tanıyamıyorum
artık hayattan gelecek ne iyiliği nede umudu
istemıyorum...yinede susuyorum

satırlar oluyor bana tek cevabı verenler
dilimden anlayıpta huyumu çözenler
satırlar oluyor,insanlardan sogutuyor beni
yınede benı hayata baglayan satırlar...

gülümsemeler kayboluyor hayatımda tek tek
ben dıyorumkı basarıya kosmam lazım
hayat dıyorkı bırazda duraklamalısın
hersey ıyı guzel ama bır ask acısı...

mahvetmeye yetıyor hayatımı..
yanlızlık dıyorum..bir yere kadar yapabılıyorum
ama bana gelecek birinin de yalan oldugunu bılıyorum
yıne susuyorum..satırlara kusuyorum

onlar bıkmıyor benden,yazdıkca mahremıme bır hatıra
gelecegım için bir ibadet gibi...
sade,masum ve sessiz ve her zamankı gibi biraz hüzün
sınır tanımıyor kafamdan gecenler...

konudan konuya gecmeler azda panık hesaplı
etrafım nedense hep korkuyla kaplı
aslında korkmamakta adamlık mı sayılıyor
bir iyilik yapmayı bılmedıgın surece

vazgecmek bana gore değil ama...
her dakıka ustumde bır yuk daha..
taşıyorum,haddinden fazla büyüttüğüm olaylar
neyse yıne ben yanlızım,bu yazılanlarda
’Yanlız Satırlar’