Yaş otuzbeş diyebildiğim seneler gideli
Şiire başladığım yaş kadar zaman geçti
Gönül her ne kadar ’’bayram yeriyim’’ dese de
Belki bir otuzbeş sene geçti bayram gideli
Küskünlük dizboyu
Ama kırgınlık yok...
Demek ki bana da böylesi düştü
Bayramsız yaşamak.

Sanma ki dargın ve mutsuzum
Ya da hep hüzün doluyum
Arada gelir böyle önemli günlerde
Eksilenlerim eksilttiklerim

Bükerim boynumu
Çenemde kalır ellerim
İçli bir türkü dolanır dilime
Kendi kendime söylerim.

Hani dal kıpırdamaz
Yaprak düşmez ya
Yelsiz,yolsuz izbe bir karanlığın pençesine
Düşer ya yüreğin
Kalabalıksındır ama
Kalabalıktaki çekilmez yalnızlığın
Tutar kolundan bırakmaz

Uzattığın eli tutan olmaz da
Hep yanındadır, kadim dostun yalnızlık
Sen, uzatmasanda elini
Sarar seni

Şimdi ben mutluyum,ama
Aklıma gelince;
Yok, yine yok, üzülme! Denilen
Ne kolay
Üzülme demek
Kahroluyorum...