Bazen resim yaparım kendime
Bulutlardan
Bütün sevdiklerim gülümser gökyüzünde
Binlerce gülen yüz olup akarlar üzerimde
Tutmak isterim, bakarım kaybolmuşlar
Ormanlar çıkar karşıma el değmemiş!
Yakılmamış.
Sonra çiçeklere dönüşür bulutlar
En çok Karanfil severim
Bir de papatyalar
Karanfilin kırmızısı yoktur ama gökyüzünde
Papatyaların beyazıyla
Aklara bürünürüm
Pamuklar içinde bebekler görürüm
Benim olmayanlarından...
Sonra kimselerin aklına gelmez derim
Bulutlardan resim yapmak
İçten içe gülümserim.
Bulutlardan yaptığım ve içime sakladığım
Bebeklerin hepsi,
Benim bebeklerim
Öyle hissederim
Kime ne...
Tutsam, ellerimde sanki
Öyle sıcak ,öyle yakın ve hepsi benim
Çocukluğum geçer gökyüzünden
Yanım da kedim
Adı misket
Siyahlı beyazlı, Beşiktaşlı
Yanağında beni var
O da beyazlar giyinmiş hayret!
Pamuklar gibi
Siyah tüyleri nereye gizlenmiş ki?
Yolcu katarları görürüm
Ard arda sıralanmış
Düğün alayı gibi sanki
Bak! Bak davul bile çalıyor
Gördün mü?
Oynayanlar var halay, horon
Dörtyol çengi...
Gökyüzü bayram yeri sanki
Bir ben uzakta
Seyrederim herkesi
Geçip giderlerken bırakıp beni
Gökyüzüne gitmek isterim
Beni de alıp götürürler mi ki?
Mavilik siler süpürür çizdiklerimi
Kaybolur benim diye bildiklerim.
Kalırım bir başıma
İçimde tarifsiz düşüncelerim.






Temmuz 2010