Şimdi boş boş bakınca aynaya,
Kendimde başka neyi görebilirim diye düşünüp;
Dalıyorum saçma düşüncelere!
Hani bir an çıkagelir de aklının ucuna;
Alelade gülümser ya saçma sapan bir fikir,
Hani öylesine zordur bu fikri zikir?
İşte öyle anlamsız bir anlam yüklüyorum düşlere,
Kaybolunca tesadüflerde…
Oysa tesadüfün anlamını bilmezdi bu beden
Ve doğumla ölüm arası tesadüflerle doluydu!
Hani köşe başında çarpışırdı iki gönül
Ve biz sadece yere düşen kitaplara eğilirdik ya?
Hani göz göze gelişimize,
Hani o ilk görüşümüze aldırmazdık da;
Sadece gülümserdik bu kurnaz tesadüfe?

Şimdi anılarımı küçültüp
Cebime sığar mı acaba? diye düşünüp;
Yanıyorum geçmiş günlere!
Hani keşkeler sarınca seni dört bir yandan;
Apaçık bir keder kaplar da,
Ağlayasın gelir bu gülünecek haline?
Oysa kime ne!
Sen çoktan umursanmazlar listesinde
Olur, olmaz girivermişsindir
Ve inan bana çok da önemli değildir;
Ne hissettiğin, ne düşündüğün…
Hani elini omzuna koyup da hep yanındayım diyenler var ya?
Onlar çoktan yanı başındaki koltuğu boş bırakıp
Başka bir otobüsle gitmişlerdir
Sensiz memleketlere.
Ve sen bir anons sesiyle uyanıp da
Mola verince hayata,
Ya hastanede buz gibi bir yatakta
Ya da bir kaldırımda ceset torbasında;
Pencere kenarı mı koridor mu ne önemi var?
Sonunda öleceğin bir yolculukta!

Şimdi senin sesin telefonun bir ucunda
Bana bırak peşimi dercesine bir tavır;
Ve ardı sıra bıraktığın gözyaşlarınca kahır,
Hani alır,
Hani götürür diyorsun ya zaman her şeyi?
Yalan!
Yalan söylemeye utanmıyorsun ve bana hala bir dizi tesadüften söz ediyorsun
Arkasında elleri
Ve ellerinde hiç de tesadüf olmayan bir ölüm saklayan
Bu şakacı hayatta!
Şimdi odamın bir ucunda,
Yatağın en ücra tarafında
Neye uzansam aynı soğuk duvar!
Sen tesadüf diyorsun ben ise kader…
Adı ne olursa olsun bu acı, bu gözyaşı, bu keder;
Sardığında bir kez seni;
Geriye ne anılar kalıyor, ne de gülümsemeler…
Sadece kefen;
Ve kefene sarılı soğuk bir beden!