bir aralık şöyle dedim içimden

bir ocakta

Halil İbrahim sofrası dünya

aylara döner isek şubatmıydı ne

hakiykate doğru gönül yollarında



kor alevlerin yangınların vız gelir telaşı içindeydi ömrüm

hangi ayın hangi yılın hangi günün farketmediği andı ölüm

önce gecenin karanlığını kaldırdım üzerimden

yirmidört saat ti günüm

eritiyordum her gün geceyi tan yerinde

güneş yeniden batana kadar



nekadar yürüyebilirdim ki / kızgın kumların üzerinde

o çöl sıcağında çıplaktı / sürüngen / yalın ayak

safinaz bahçeleri susamış / çatlak / toprak

yara almış gönlünden bir bandıralı gemi



tavşan kanına demlenmiş bir çay sabahı

kainatın sessiz sedasız çığlığı kulaklarımda

umursamaz bir tavırla bakıyordum / sabahın demine dem

alevleri yakıyordum yüreğimde sensiz



bir kurşunun gönül duvarını deler talan edilir gönüller / suskun

içimden haykıramadığım zamana yeminler olsun ki

namertlere kucak açmış o günler / kahrolsun

geldiğim gibi gideceğim biliyorsun / çırılçıplak



şakağına sıkılmış bir kurşun gibi / zaman lacivert kızıl

en koyu karanlığında harmanlanan gecenin

güllerin / bir bir düşürüldüğü kaldırım zemin

insanım diyerek yaşar / bumuydu ebedi yemin



Siyah gülüde severiz biz / yeter ki gül olsun!!!!

haydi gönlüm toparlan / vakit geldi artık / biliyorsun!

yolcu yolunda gerek.