Senli Zamanlarımı
Yine yetim bıraktın
Bu kaçıncı kimbilir
Kelimelerin sus pus
Duygularımın buruk kalışı
Kaçıncı gitmelerin
Gözlerimin buğusunda

Hasretimin acı inleyişleri
Yüreğimin orta yerinde
Ağıtlar yakıyor
Yorgun ve çaresiz
Sensizliğin yangınlarında
Üşüyorum

Alışamadın mı der gibi bakma yüzüme
Yokluğunun serseri akşamlarına
Hüzünlerim depreşiyor
Kolay mı sanırsın
Varlığına alıştım alışıyorum derken
Yokluğa uğurlamak seni

Ruhumun kasırgaları
Çöreklenip kalakalıyor
Ayrılık zamanların
Vuslata ereceği ıslak avuçlarında

Sensizliğin gözlüklerini takarak
Gitme anların kısır döngülerinden
Sana el sallıyorum
Bakakalırız ardından
Gidişlerine
Gelişlerini bağlayan hasretimle

Bu son değil bilirim
Kimbilir daha kaç kez
Bulutların ardından bakacak
Sensiz akşamların sabahlarında
Doğan güneşim