kapı aralığına teyelli düşler kalır geriye
bir de teyemmüme zarflanmış arzular
mutlak değer bir sevdadan
/sevmiştik/ kalmalı en azından...

hani
hatalar sollar bazen,otoban hızıyla
yol çizgileri kavga eder insanla
gittikçe uzaklaşır yollar
bir şerit gibi geçer önünden,kaybettiklerin
hep uzaktır ya gidenler
bir kırık nağme alır seni bindirir üzerine
dalarsın göz kırpmadan ummanlara
konuverir bebeklerin
hafif iç çektiren
tebessümle harman anılara
’’eskidendi çok eskiden’’



acıya bulanmışsa yaşanmışlık
tutsaktır,asılmayı bekler gibi
dört duvara hapistir anılar
çıkamaz dışarı!



kurumadıkça , kopmadıkça kökü
ölmez ya çiçekler
azgın bir nehir mesela
arada, azalır,kıvrılır,döner
ama bir şekilde içini döker
ne engel tanır ne de önüne konan set
işi direnmektir, aşkla akmak inadına
ki;sevda önsözünün birinci ilacıdır
aşk;
kökünden ç ı k a m a y a n asal bir acıdır!


her şeye rağmen
sevdiğinin
sevda çatısında oturur
bir nehir gibidir
doğarken
yatağını kucaklarken
diridir
ve hep
kollar(a) ayrıldığında ölür...





ToprağınSesi