Karlı bir akşamdı
Usulca yüreğimi okşadı bir damla
Gökyüzü bir başka aydınlattı
Kararan, yaşlanan gözlerimi,
Kimsesiz aç çocuklar gibi
Yalnız başıma
Bir köşe başında
Bekliyordum kaybettiğim umutlarımı
Gelir diyordum aniden
Yüreğimde saklanan umut dolu çocuğu
Çıkarır fırlatır gökyüzüne
Ama olmadı.

Kaybettiklerim doldurmadı yerini
Sevmedi senin kadar kimse beni
Sevmedi
Yordular yüreğimi
Pembe paltomu üşüyen ellerime
Sardım sımsıkı
Ama yüreğime yetmedi.
Yüreğim olduğu yerde kaldı kimsesiz,
Ve sensiz…
Kimse beklemedi benim beklediğim kadar seni…

Bir fener alıp düştüğüm yollarda,
Sabahlara kadar kışın en ayazında,
Yırtık ayakkabımdan görünen
Parmak uçlarında
Mor halkalı gözlerde
Kimse aramadı seni, benim gibi
Yine de gelirsin diye
Usanmadan her kaldırım başında
Taş duvar arasında
Yırtık defterimin sayfasında
Paslanmış saatimin yelkovanında
Kalemimin kırık ucunda
Gökyüzünün en aydınlatan yerinde
Bulacağım seni
Sende bırakma beni…

29.10.2010
Birgül Afşin