Çocuktum
En çok oyun oynamayı seviyordum
Yerdeki çakıl taşlarını
İleride büyüyen kalbime
Sımsıkı yerleştiriyordum…

Korkaktım…
Zavallı bedenim
Bir çırıpıda korkardı
Ürkek bakışlarımla
Talan ederdim dar sokakları
Köşe başı saklambaçları
Ne çok özlerim
Pencerelere taş atıp kaçmayı
Düştüğümde bir şey olmadan ağlamaları
Naz yapmayı
Ne çok özlerim bir bilsen…

Suçluydum…
Yaramaz bir çocuktum
Birazda yorgun
Sanki hayat erkenden atlamıştı sırtıma
Ağır geldi bu yük
Taşıyamadım
Yine hayatı en olmadık yerinde ıskaladım

Üşürdüm…
En soğuk gecelerde
Sokaktaki bir bankta
Gazete parçasıyla
Üstümü örtmeye çalışırdım
Onu da beceremez
Donup kalırdım olduğum yerde

Yalnızdım…
Başımı omzuna koyacak kimsem yoktu
Ellerimi ısıtacak
Sevgisiyle bedenimi saracak küçük bir yürek
Bir ses
Bir nefes aradım
Heyhat onu da bulamadım
Küçük bedenimle
Yine kaldım benliğimle
Tek başıma
Yüreğimdeki sessizlikte…

Birgül Afşin
19.11.2010