Sevdalı her gönül nehir gibidir
Köpürüp kabarıp coşması ondan
Dört köşesi mamur şehir gibidir
Akar kurumadan çeşmesi ondan

Aşka her tutulan kendini yakar
Hamlıklar kaybolur benlikler kalkar
Aklın almadığı durumlar çıkar
Sevenin kendini aşması ondan

Allah ayrılığa savsa kulunu
Aşkın gemisiyle bulur yolunu
Bülbül mekan tutar gülün dalını
Şebnemin seherde düşmesi ondan

Kim ki tutulursa böyle bir aşka
Başına ne gelir diyorsan başka
Daha ihtiyardır dengine yaşça
Gözünden dünyanın düşmesi ondan

Her mevsim kar olur gönül’ün dağı
Hazana dayanmaz bahçesi bağı
Kurur hasretinden dili damağı
Aşkın ocağında pişmesi ondan

Çözüp bağladıkça aşkın ateşi
Sende gizemleşir bülbül ötüşü
İç içe yaşarsın yaz ile kışı
Yıllarca mevsimin şaşması ondan

Çok konuşsan sır hazinen fâş olur
Müjgan kirpiklerin yayı kaş olur
Gözükara’m nasıl bunla baş olur
Sağken mezarını deşmesi ondan

Çark-ı Devran (sy. 45)