-kim bilir , günah şehrinde olacak / güneş
nasıl olsa , bilmiyordum... çünkü
sevmiyordum !..

unutup , kalırdım ; aslında günahın adıydım
yalpalandıkça kendime vururdum kendimi
büzüşen yüzümde kaldı oyuncak kamyonumun tekeri...

yıkadım düşlerimi / çoğu kez
gizledim... sonra döndüm
ama nafile ! yolculuk benim yolumdaydı ...

zavallı... –lar , -ler bile
çoğu zaman insandılar ;
bilinmeyen bir yaşamın aynasını kırdıkların da...

yolumda kalan yolculuğumdu / oysa
bir insan doğuyorsa iyilik için
herkese ne gerek var ; zaten herkes insan değildir ki...

belki ben bile bir daha kendimi göremeyeceğim
ve zaten sorun da bu :
aynada ki kırık yüzde gizli hayat !..


-kim bilir ; -ler , -lar artık yoktur !
iyilikte insanlarda ,
insanlarda iyilikte hiç varolmayacaktır ...

eklerdeki hayat sadece insandır ;
işte bu yüzden bazı insanlar anlaşılmaz sırla doludurlar
tıpkı bazı şiirler gibi ...

"eklerde bir hayat gizlidir ; iyiliktedir..."

emre onbey