Çekme gönül sen bunca gadayı
Al başını yola çıkıver bitsin
Sen doğru ol eğri bulur belayı
Başın gurbet ele çekiver gitsin

Ya nasip de sana gelen dertlere
Sen hakka tevekkül ediver gitsin
Gece yarıları uyan uykundan
Üveys gibi deve güdüver gitsin

Şirin söz söyle sana sövene
Sana taş atana gül atıver gitsin
El kaldırma gönül seni dövene
Hakkını helal et deyiver gitsin

Kamil insan cahil derdine düşmez
Sen cümle dertlere gülüver gitsin
Tok yer acın ahvalin bilmez
Elindeki lokmanı bölüver gitsin

Cümle alem sana düşman kesilse
Sen Allah’a dost oluver gitsin
Her parçan bir tarafa atılsa
Sen iman zırhıyla doluver gitsin

İncinme cahilin attığı taştan
Onunda yüzüne gülüver gitsin
Gocunma kamilin attığı taştan
Saygı ve hürmeti sunuver gitsin

Cahil söyler sözü başı ağrıtır
Onunda hakkını veriver gitsin
Kamil susar ama yürek yandırır
Hürmet ve saygını sunuver gitsin

Söz uzar yol alır dağları deler
Ferhat aşkıyla yanı ver gitsin
Şirin hayran ama yüreği titrer
Ferhat gibi aşık oluver gitsin

İlmin ile övünen alimden sakın
Cahilin yüzüne gülüver gitsin
Nefsini arındır zulümden sakın
Mazlumun kanadı oluver gitsin

Cümle belalara duçar olsan da
Hicran alevi ile yanıver gitsin
Kara gecelere sırdaş olsan da
Karanlığa bir ışık yakıver gitsin

Muhammed Cemil Cömert