Yalnızım bu gece,
Anam, babam, kardeşim, eşim, dostum uykunun en derin dehlizlerindeyken...
Bir gökyüzündeki yıldızlar var,
Birde ben varım gecenin karanlığında, tabiatın ortasında
Yalnız....
Yüreğim isyanlarda çığlık çığlığa,
’’Yeter, bitsin bu yaşadığım kabus! ’’ diye sızlanıyor
Ama
Onu teselli edecek ne bir söz söyleyebiliyorum, nede elimden birşey geliyor.
Bu sefer de geceye sesleniyor
Yıldızlara sesleniyor yüreğim;
’’Eyyy gece, eyyy yıldızlar! görmüyormusunuz halimi?
Neden yardım etmiyorsunuz bana?
Neden sesimi duymuyorsunuz?
Kurtarın beni! ’’ diye yakarıyor zavallıcık.
Onlarda duymuyor,
İçine kapanıyor yüreğim,
Köşeye çekilmiş içli içli ağlıyor.
Bakıyorum ona uzaktan,
Çaresizlik içinde.
Oda bana bakıyor,
Görüyor gözlerimdeki acıyı,
Görüyor ve tanıyor o acıyı
Çünkü; çektiğim acı onun acısı,
Sessizce ağlamaya devam ediyor yüreğim
Ve bende ağlıyorum
Bu sefer yalnız bırakmıyorum yüreğimi,
Gözyaşlarımız birbirine karışırken.

Zehra Eryiğit
16.06.2010
İstanbul. Bir gece vakti...