Seni ilk gördüğüm günü nedense hatırlamıyorum
Ben yedi yaşındaydım
Sanki hep vardın hayatımda
komşu teyzenin yaramaz oğlu…
Geçmiş zaman…
Yaramaz mıydın?
O da net değil
Ama öyle kalmış aklımda…
Evlerimiz yan yanaydı,
Mutfak camlarımız karşılıklı
aynı havalandırma boşluğuna bakardı
Annelerimiz bulaşık yıkarken laflardı…
Yüksek pencereden bakmaya boyum yetmediği için
Sandalye üzerinde diz çökerdim
Belki seni görürüm ümidiyle…
Görürdüm de bazen…
Mutfak dolapları tepesinde dolanan,
Sürekli bir yerleri karıştıran
O sebeple aklımda yaramaz diye kalan
Komşu teyzenin oğlu…
İki sene sürdü bu komşuluk
Sonra…
Sonra taşındık oradan…
Çocukluk anılarımla beraber yüreğimi de
O evde bıraktım ben,
sen bilmeden…
Bazen size gelirdik oturmaya
Sonra onlar da başladı azalmaya
Bu kısa görüş günlerinde
Sevinirdim gizliden seni gördüğüme…
Yaş onüç
Anneanneme geldikçe
Eğer şanslıysam, yolda görürdüm seni…
Yazları daha çok severdim,
Yatılı kalabilirdim tatillerde.
Sıcak Yaz geceleri dışarıda oynardık
Oyunlarda senle eşleşince mutlu olurdum…
Çocuktum,
O yeşil gözlerine vurgundum…
Zamanla kaybettik izimizi…
Arada kuzenlerden aldığım haberler dışında
Bir daha görmedim o gülen gözlerini…
Askere gittiğini duydum sonra…
Sonra…
Büyüdük… Dağıldık…
Ne seni gördüm,
Ne senden bir haber aldım.
Bir adın, birde gülen gözlerin kaldı aklımda…
Aradan yirmi küsur yıl geçti
Yeniden buldum seni
Bir adın, birde yeşil gözlerin yetti…
Hiç değişmemişsin,
Değişen tek şey
Bana söyleyebildiklerin…
Diyemedim bir şey…
Gözümde yaş, dudağımda bir buruk gülüş kaldı
Bilsem, bilsem beklerdim…
Çocuktum,
O yeşil gözlerine vurgundum…

Demre 04/06/2010