şehir; yak ışıklarını yüzünü çevirme benden
karanlıktan çok korkarım, gülemem aydınlığı görmeden

oysa ışıkların sönme vakti çoktan gelip geçmiştir
okunan kitapların son sayfaları yerlerinden koparılmış
Üsküdar ‘ın çatı katlarında tozlu zeminlere serilmiştir.
yıldızlar bile kız kulesinden saklanırlar bu saatlerde
son vapurlar da demir atmışlardır artık, iskelelerde.

sen bize bakma, tercihimizi sert alkolden yana koyduk
okuyacak kitaptan önce sevişecek yataklarımızı serdik
şimdi bir balkon sefası, saçların uçuşurken rüzgarlardan
duyuyoruz ki bir başka ışığın söndü haberi geliyor adalardan.

ilk martılar son çığlıklarının en tatlı düşlerindeyken
ve bitmeyecek senfoniler henüz başlamamış ve salon boş
orkestra üyeleri hazır ama maestro yerini almamışken
bir fısıltı ol, dol bir yol bulup gözlerimden bütün benliğime
yoksa ne şehir bir çare bulabilir ne ölüm, sensizliğime.

şehir; çıkar sesini, şarkılarını esirgeme benden
sessizlikten çok korkarım, dinleyemem yüreğimi seni görmeden


Cevat Çeştepe
eski tarihli bir şiir