Dilimden dökülen sözcüklerindesin,
Bildiğim sevda türkülerinin.
Sürüp giden hayatımda seslendiğim.
Sis çökmüş dağların karlı yamaçlarına...
Güzel günler geride kaldı, ayrılıklar da!
Ayrılıklar böyle yalnızlıklarda...

Ateş düştü bir kere dillere, yüreklere
Güneş yeni yeni doğuyor,
Ayrılık sevda çiçekleriyle doldu.
Yağmurun yağışını özlüyorum...
Bir başka bakıyor insanlar birbirlerine
Gözlerim bir kapalı, bir açık...

Yarınlarda, aşkın sonsuzluğu yok!
Çekip gitmek var da onsuzum yalnızca
Gözyaşlarındaki direnç de yetmiyor,
Dilimden dökülen sözcükler,
Ölüm ayrılık işte, geriye dönüşü yok!
Ağladığımdan değil bu gözyaşları.

Yaşadığım toprakların adı vatan,
Ben, bugünler için yaşıyorum.
Öldüğüm zaman, bu ayrılık gülüm.
Bunun adı ayrılık - ne dersen de -
Bu sevdanın inan başka tanımı yok!
Bildiğin ayrılık türkülerinden...

Namık Kemal ÜLKÜ
Şubat – 2008