Bugün Yirmi yedi Mayıs, Doğum günüm,
Ağlayarak gelmişim dünyaya, otuz sekiz yıl önce,
Aslında şükretmem gerek Allah’a, Bahşettiği için bu canı bana,
Mutlu olmam, gülmem, eğlenmem gerek bugün,
Ama yapamıyorum,
Tam tersine ağlamak geliyor içimden,hıçkırarak,
Hem de göz pınarlarım kuruyana kadar,
Ağlarken ölmek istiyorum, sefilce,
Geride kederle ıslanmış gözler bırakmadan,
Yok olmak, kaybolmak istiyorum dünyadan,
sonbaharın gelişiyle yerinden yurdundan olan,
Yazın acımasızlığıyla sararıp solan, yapraklar gibi,
Anlamsız çünkü hayatta umutsuz yaşamak,
Kaybetmişse insan hayattan umudunu,
İşte o zaman,
Attığı her adımda,
Yediği her lokmada,
Yaşayabilmek için aldığı her nefeste,
Hisseder ölümün kol gezdiğini,
Hissedebiliyorum artık ölümün soğukluğunu bedenimde,
ardından bir ağırlık çöküyor omuzlarıma,
Nefretle kaplamak istiyor, bir zamanlar sevgiyle yaşayan kalbimi,
Yok etmek istiyor ebediyete kadar,Aşk denen illete tutsak olan bedenimi,
Bugün Yirmi yedi Mayıs, Doğum günüm,
Mutlu olmam, gülmem, eğlenmem gerek, Biliyorum,
ama, insan sevdiklerinden uzak, yapayalnız nasıl mutlu olabilir ki,
oysaki ne kadar çok isterdim onlarla olabilmeyi,
mümkün değil artık istesem de onlarla olamam,
Çünkü, gidiyorum artık gidişi olup ta, dönüşü olmayan, Meçhule doğru.


R.Bülent TATAR/1989/ANKARA