Güzel bir yaz günüydü,
Bir köşesi kırık bir bank’ta oturmuş,
Güneşin batışını seyrediyordum,
Yavaş yavaş karanlık hükmediyordu gökyüzüne,
Alaca karanlığın sessizliğinde,
Batan güneşin kızıllığı,
Denizin mavilikleriyle kucaklaşıyordu adeta,
Birden küçük bir kuş gelip,
Oturduğum bankın köşesine kondu,
Yalnızdı sanki oda benim gibi,
Bu güzelliği benimle paylaşmak ister gibiydi,
Uzanıp ona dokunmak istedim, UÇUVERDİ,
Uçtu, uçtu hiç durmadan uçtu,
O gözleri kamaştırıcı güzelliğin, bir parçası olana kadar,
Gözlerimi kırpmadan seyrettim onu,
Sonra sen geldin aklıma,
Karanlık ve yalnızlık dolu geceyi, kaplayıverdin,
Gözlerinin yeşiline bürünüverdi birden deniz,
Yaklaştım daha yakın olabilmek için, bu güzelliğe,
Birden ayaklarımda bir serinlik hissettim, Dondurucu,
Başımı eğip baktım usulca,
Evet, bu dizlerime kadar yükselen denizin tuzlu sularıydı,
Tekrar başımı kaldırdığımdaysa,
Ne batan güneşin kızıllığı, ne de sen vardın yanımda,
anladım ki, Yalnızdım,
Gecenin ürkütücü sessizliğinde, yalnız, yapayalnız.


R.Bülent TATAR(RBT) 1992/İSTANBUL