Kime ne ettimki, kime neyledim,
Kime güvenilir ben bilemedim,
Sabrıma direndim, sebat eyledim.
Artık dayanacak gücüm yok benim.

Nasıl bir hayatmış anlayamadım,
Mutluluk ne imiş hiç yaşamadım,
Dökülür gönlümden bir bir ahlarım,
Acıya verecek tepkim yok benim.

Ne bağlarım vardı güllük gülüstan,
Güller yetiştirirdim, en allısından,
Şimdi geçilmiyor, taştan topraktan,
Dosta vereceğim gülüm yok benim.

Gözlerim gülse de içim kan ağlar,
Görenlerse beni hep mutlu sanar,
Dışım eli içim, hep beni yakar,
Mutluluk saçacak neşem yok benim.

Ne varsa silindi, sevgiye dair,
Hasretmiş, vuslatmış, bilmem ki nedir,
Eller atar düşeş, bense iki bir,
Marslık olmayan bir, anım yok benim.

Yüreğim korkuyor artık sevmekten,
Yalan sevgilerle, terk edilmekten.
Sokulma, yanaşma, geçme yürekten,
Cilveye kanacak, gözüm yok benim.

Yazmıyor kalemim aşkı sevgiyi,
Yazmak istemiyor, nefreti kini,
Bitirdin büsbütün bendeki beni,
Daha söyleyecek sözüm yok benim.


Ahmet KARACA