deli yüreğinizi ne güzel dökmüşsünüz mısralara.kaleminize sağlık.

Kaleminiz daim olsun. Tebrik ederim.

Ahir cümlelerin evvelki zamanlarında adım ne çok sevilirdi oysa. Üzerine yokluk ilişmezdi hiç, hüznün semtine uğramazdı adım, cümleler adım sıra dizilmeye can atardı…

Hepsi hüzün oldu şimdi, yokluğun kimsesizliği ısırdı adımın baş harfini. İsmim acıdı belki, kimsesizliğim yokluğun yitik yanlarını aldı üzerine ve bir sala duyuldu göklerde; Allah azze ve celle!

Gece düşleri kuruyorum usumda, kimse ortak olmayacak mı bana? Bu kadar mı korkuyorsunuz suret-i aksimden, bunca mı bulanıyor içiniz cümlelerimden? Mürekkep damlıyor düşümün ortasına, boylu boyunca bir elif aksi düşüyor düşümün sol yanına.

Kimsesizliğimin kimsesi geliyor düşümden tutmaya!

Oysa ne çok nankördüm ben O’na. Şükür lafzını düşlerime dolamayalı ne uzun olmuştu... Düşlerime soktuğum onca içi bozuk kelime yanıma bile ilişmezken, şimdi elif’in gölgesi düşüyor sol yanıma. Başımı düşümden kaldırmaya yüzüm yok, dilim dolanıyor dudaklarımda sadece, şükrederken bile cümlenin yedi kat dibine giriyorum hayâsızlığımla!


KALEMİNE YÜREĞİNE SAĞLIK...