Emine Hanım,
Engelliler için ülkemizde duyarlı insan maalesef çok az, ama günden güne de artıyor şükür. Ben 22 yıl özel eğitim alanında çalıştım. Şu ân emekliyim. Bu şiirimi fiili görevde iken yazmıştım.. İnsanları duyarlı olmaya davet maksadına matuf bu şiirimi keşke daha farklı yerlerde, farklı insanlara ulaştırabilmeye muvaffak olabilseydim.
İlginiz ve güzel yorumunuzla sayfama güzellikler kattığınız için teşekkür ediyorum.. Selâm ve dua ile..

Muhterem,
Cevap vermekte ihmalkâr davrandığım için bağışlayın.
Öncelikle, yorumlarınızla sayfama katıldığınız ve düşüncelerinizi açık yüreklilikle ifade ittiğiniz için teşekkür ederim.
Ben, kendimi tanıtırken de ifade ettiğim gibi kendimi şair olarak vasıflandırmıyorum. Sadece içimden geldiği gibi yazıyorum. Haa.. şiirde kural kaide tanımadan yazmak da pek doğru değil ; bunu biliyorum.. ama.... dedim ya ben şair değilim ki...
Rahmetli halk ozanı Aşık Veysel Şatıroğlu'nun : "Uzun- ince bir yoldayım; Gidiyorum gündüz-gece" dediği gibi ben de "Yazıyorum gönlümce , gâhi düz-gâhi hece. Kimseye değil sözüm, dile geldim gönlümce.."

Bazı olaylardan, sözlerden, gördüklerimden etkilenir birkaç kelâm ederim böyle .. Bu şiirin hikâyesini baş tarafa ekleseydim iyi olacaktı galiba.. Yıllarca İşitme Engelli çocuklarla çalıştım. İlk kez bu alana yönelmeye karar vermeme sebep olan olayda o günkü okul müdürüm, okula kayıt için gelen işitme engelli çocuğun velîsine :"Bu çocuk ahraz.Bununla kim uğraşır ki?" demişti. Köy yerinde çar-nâçâr geriye dönmek durumunda kalan velîyi durdurup ben uğraşırım dediğimde okul müdürümle de mevzuat hazretleri tartışmasına girdik sonunda kazanan ben oldum ve o çocukla beraber bir başka çocuğu daha okula kayıt ettirdim. Aldım,çalıştım,çabaladım... tek yardımcım Allah (C.C.)'tı. Yol yolak, yöntem bilmeden Bismillâh ile çıktığım yolda Allah Celle Celâlühü bana yardım etti. "Ben öğretmen olarak önce öğrenmek, sonra da öğretmek durumundayım. Yâni, bilginin ve öğrenmenin aracısıyım. Mârifet komisyoncusuyum." diye düşünürüm her zaman. Hiç bir yerde ben biliyorum demek doğru değildir, öğrenirim demek daha doğrudur diye düşünürüm. Neyse... o öğrencileri eğitebilmek için yol-yöntem soruştururken bakanlığımıza da müracaat etmiştim; unutulmamış müracaatım ve BEŞ YIL SONRA imdâd geldi ! Kursa çağırıldım,katıldım, yeni şeyler öğrendim ve işitme engelli çocukların yatılı olarak okuduğu okula atandım. Yıllarımı verdim orada... Bir gün : "Sakatlar haftası kutlamaları için hazırlık yapılacak!" denildi okul idaresi tarafından. Çay muhabbeti sırasında bir meslektaşım : (Tüm engellileri kast ederek)"Körler ile sağırlar, birbirini ağırlar.! Yahu ne anlasın bunlar, sakat işte, sakat!" diye bir lâf etti. Bu lâf benim çok ağırıma gitti ve işte burada yayınladığım mısralar döküldü kalemimden..
Tekniğini bilmeden yazdığım bu mısraları "Sakatlar Haftası" münasebeti ile açılan sergide bir köşeye astım. Programa katılan velîlerimiz okudular ve memnuniyetlerini ifade ettiler.."Allah razı olsun" dediler. O duayı aldım ya bana yeter...
Vesselâm...

Dost,
Hikâye ile başını ağrıttımsa affola...
Selâm ve muhabbetlerimi sunuyorum.. gönülden... tâa derinden..