Bir yazarın ölümü kaleme alması gibi geçirdim hayatımı,
Her sonun bir başlangıcındayım.
Yarından sonra ki yokluğumu düşünür dururum,
Üzerimde olan gafletli gözlerle
Yarınlarımı görürüm,
Umutlarımı yarınlara
Yükleyip gönderirim
ufku görünmeyen deryalara.
Titrer dudağım,
Çözülür diz kapaklarım
Kayıp kentlerde yol almaktan.
Yarından sonra ki yokluğum.
Ebediyetin yokluğudur; bedenimin
Çaresi kalmadı ruhumu uğurlamaktan.

Çürüdü tüm hayallerim,
Söndü tüm ışıklarım,
Bitti nefesim,
Kırıldı hayat denen kafesim,
Gitti bedenimden yaşam hevesim,
Taşıyamadı bedenim,
Fani kasveti,
Kaldıramadı bedenim soğuk hasreti,
Gitmek ister ruhum bedenim den alır cesareti,
Gitmek ister ruhum melekten alır esareti,
Çürür kemiklerim
Kalır sadece adım,
Rengi kaçık taşta.

Bir gidemedi ruhum,
Döndü dolandı vakt-i darda,
Vardı sona,
Erdi başı yokluk denen başta.
Donmuş ruhum,
Ateşten nar da.
Bekler durur,
Ateşten kuyu da.
Gelir mi melek!
Alır mı ruhum dan; ruhumu!
Ah bu azap,
Döndür dü başımı,
Soldur du umudumu,
Gelir elbet birileri,
Kurtarır elbet pıhtılaşmış ilikleri,
Çürüdü kemiklerim,
İlik mi kaldı?
Nerde bu birileri?
Dindirir elbet bu ızdırabı birileri.

Ezildim,yokluğun basıncın dan,
Dayanamadı omuzlarım sancısın dan.
Sevaplarım eridi kahrın dan,
Kanadı iyiliklerim acısın dan.

Pis sırıtmalar var kulağım da,
İblis,tam da yamacım da,
Nefsime dokundu,
Terketti,
Dayanamadı yaktı iblisi,
Ateşten mızrağın da,
Ekber-i Cihad’mış,
Ben arefesin de.

Ayaklarım bataklıkta,
Günahlarım tam da omuzlarım dan sarkmak ta,
Nefsim tam da gözlerimi kapatmak ta,
Kalbe bir perde atmak ta.
Yutkundum korkum dan,
Yalın ayak yürüdüm ateşten bataklıkta,
Adım attım,
İleri atıldıkça battım,
Sıcak yel aldım,
Soğuk ter verdim,
Mecalim kalmadı,
Attım elimi omzuma,
Tutamadım günahımı,
Tutupta indiremedim omuzlarımdan aşağı,
Sırıttı nefsim,
Dayanamadım,
Açtım kalbimi,
Burnum dan yel gibi esti,
Kaçırdım nefsimi,
Yetişti melek,
Önünde nefsim,
Tutupta yamacıma getirmiş,
-Al! der bu nefsi
Meğer beni ben yapan,kahrolası kör nefsim,
Aldım nefsi,
Mahkum ettim,
Terbiye ettim kör nefsi!
Kemirir durur halen kalbi,
Âdem’in nefsi.