[ italik



Şirin bir ilçeydi onu tanıdığım yer,
Yeşil ve düz bir ova.
Etrafında boylu boyunca uzanmış
Çıplak sıradağlar,
Kenarından geçen uzun bir nehir.
Adı mı !!Pamukova,
Koskoca İstanbulu bırakıp ,okumak için gelmiştim.
Hayallerim vardı..
Umutlarım vardı..
En önemlisi çok sevebilecek bir kalbim vardı.
Düşünün gonca bir gül,
Yeni tomurcuk olmuş,bir gün açacak.
Ya güzel kokacak,yada solacak,
Yada boynunu bükmeden dik duracak.
O günlerde hem güzel kokmak,hemde dik durmak istiyordum.
Korkuyordum aslında..
Ya dalımı kırarlarsa?
Yaa zamansız koparırlarsa?
İşte böyle düşünceler içersinde
Zaman bir su misali akıp geçti.
Bendeki umutlar,hayaller,sevgiler,
Herkes gibi harman oldu..
Sevmek, sevilmek istiyordum.
Kalbimin hakkı diyordum.
Beni mutlu edeceğini biliyordum
Aşk ansızın çıkar insanın karşısına derler ya..
Galiba benimde öle oldu..
Kömür gibi siyah saçlı..yakışıklı..
Bir okadar da mahçup delikanlı.
Adı mı!!! kalbimde saklı...
Çok sevdim ,onu yıldızların Ayı sevdiği gibi..
Güneşte kalanın gölgeyi sevdiği gibi..
Sevginin bazen tek taraflı olabileceğini düşünmemiştim bile..
Sevdim…hem de o kadar çok sevdim ki..
Kal deseydi Koskoca istanbulu bırakıp,
Yanında kalacaktım.
onun ,kalbinin sahibi olacaktım.
Demedi……
Ya beni anlamadı..
Yada sevgimin kıymetini,
Bilemedi…
İnan Kal deseydi kalacaktım.
Ömür boyu onunla yaşayacaktım.
Nasip değilmiş…..canı sağolsun…