’’bir çocuk var gözlerimde elimden sen’i alınınca ağlayan.. ve başka sen-le’rle kandırılamayan...(!)
ve bir harf daha geçtim sokağından...!’’







kırmızı reçeteyle yazılmış alın yazıma aşk
müptelayım ezelden
kenti içime kapattılar
kalemden gemiler yaktım
kağıtdan ırmaklar yırttım
tütün sarısı gecelerim
dört bir yanım susuz kaldı
şiir tutarken gözlerinde ki iskeleden
ben yalnız yokluğunda sağırım




’’yanlış
adrese gönderilmiş bir mektup gibi
ne olur iade et kendime beni.’’




denizlere özlemi anlatabilmek dehre
renklerini tüketmiş karanlık yatak
--aşk en çokda mantıksızsa sağlamdır--
şimdi en çok sen benziyorsun bu şehre...



herc ü merc us/suz sokağım
mezar gecesi sessizligi ten
ah bir bilsen nasıl özlemim
ah bir bilsen nasıl sevmiş_tin
Quasimodo kadar sadığım




200_70_60 tahta elbisemi giyip
ağzına bırakacağım son nefesimi
biliyorum can yücel’irken sevdiğin kadar ömrüm olduğunu...