mesuttu bahtiyar

kucağında dünya güzeli oğul,

baldan tatlı

ekmekten aziz..



naifliğine inat

demir koydular adını.

güç onda

kuvvet onda olsun istediler..



kısa zamanda bozuldu büyü

bahtiyara hüzün düştü.

demirin anası

takılıp bir kuşun kanadına

bir başka bahara uçtu..



yine de yardı umutlar

demirin gülüşü

aydınlattı her düşü.



ve bir gün

duyuramayınca sesini

ebesi,

demir oğlana

dedi:

’lal oğlan’

’oğlan lal...’



yıkıldı

başına dünyası bahtiyarın

demek laldi ha..

lal..



bu neyin cezasıydı

hangi yaralı yüreğin ahıydı

sordu

soruşturdu

dualar etti

adaklar adadı..



utandı

sıkıldı

lal oğlandan..

görsünler istemedi

bilsinler istemedi.



bir renk uydurup gerçeğe

kapadı oğlunu

bahçedeki tek camlı mereğe



yan bahçedeki kuzucuklar oldu

lal oğlana dünya

lal oğlana umut

lal oğlana dal



neydi bahtiyarı utandıran

lal oğlanın duymaması mı

konuşmaması mı

soran bakışları mı

parmak uçlarında resimlenen

türküler mi...



mutsuzluk aşınca dağları

perdesini çekti güneşin,

bahtiyar,lal oğluna.

karanlıkta kaldı

lal oğlan.


11/09/2010

Ödemiş