Ey otorite,
Çek ellerini üzerimden,
Sen beni etiketleyemezsin.
Kalıpların dar gelir bana
Dar olan aklın, almaz düşüncemi
Sen ki; taptığın put belli.

Kör karanlığın tanrıları
Işık gelinceye kadar varlıktınız,
Karanlık ışığın içinde nasıl yanar,
Kaybolur ya;
Hakikat gelince ruhunuza
O zaman anlarsın,
Kalbin seni çağırır Allah’a

Korkma,
Bu Sensin,
Kendine neden yabancı,
Garip serzenişlerin
İnsan olmak sorumluluğu mu korkuttu:
Dağlar bile kaçmıştı bundan...
Hayır sen,
Yüce dağlardan, daha güçlüsün
Korkma, eğil
Secde ettiğin yerden
Kaldır şerefli insanlığını
Allah karşısında acziyetini
Bil, yükselsin varlığın.

Hayır mı? şer mi?
Nasıl anlarsın?
Tesadüf olsun, Tabiat, Madde;
Adını yanlış bildiğin bir Allah ki,
Seni var etti, seni annenden daha çok sevdi.

Nankör olma nefsim,
Haydi dualarınla yönel
Gün batmadan doğrul
Hakikat güneşiyle
Yan ve kavrul;
Var eden Rabbin
Rahmetiyle,
Şahdamarından bile yakin
Allah diye zikreden
Akleden,
Bir kalp ile dinle/n.

(Eylül 2010 İstanbul)