/Eylül !
ruhumu zamanın tortusunda eriten son kırıntı/

her eylül geldiğinde
o parkı hatırlarım
dökülen yapraklarda
geçmişimi ararım

sahipsiz sevdaların nefesi salınır saçlarında
yağmur damlaları ıslatamaz teni
her eylül esmer gözlerini getiriyor
gece uykusuzca sabahlar

Eylül yağmurları düşmüş toprağa
biçare sen bekleme artık mevsim sonbahar
şimdi bir şarkıdır yalnızlık dudaklarda
sözlerine işlemiş nakış nakış yitik sevdalar

oysa bu Eylül’ü birlikte geçirecektik
sözümüz buydu
yaprakların ıslanışını
ıslandıkça
sonbaharın geldiğini haber eden
dökülmelerini seyredecektik

şiir kokan baharın gidişine
sonbaharın gelişine dalıp
kışı gösteren izlerle
hazırlık yapacaktık şömünemize
bacamızdan tüten duman belirecekti

bacamızdan çıkan dumanlara bakıp
yine hayellere dalacaktık
sen ben ve eylül...


Haydi Şiir Yazalım...