vakit gece yarısı
efkarım dağlardan büyük
ey gamlı yüreğim
söylenese ben seni nereye koyayım

karanlığı sevdiğini bildiğimdendir
söndürmeyişim ışıkları
ve kimse bilmez
gözlerinle göz göze gelmemek için çevirdiğimi
gördüğüm tüm aynaları

kimselere bişey diyemezdik
efkarı küçük pencereli odalarda öğrendik
karanlık ve uçsuz vadi koca kaya
bir uğultu eşlik eder aryaya
düşerdik yollara isimsiz
ve dönerdik kimsesiz

düştüğümüz yollarda kanasa da ruhumuz
can kırığı mahsenlerinde içerdik bizi
sessiz sessiz

ha dağın kalkmayan karı
ha başımın efkarı
halımız olurken yaman
her şey tütsü-duman
çaresizlikler içinde
el aman !

çaresizliğimin son efkarı
közüne yağan karlarımın tek sonu sesin
tak gölgeni gölgeme
yakacak gece beni sana sorgusuz sualsiz

kendimle konuşurken başbaşa
bırak derdim anı amanı
bir isli gazlambası
ince bir sigara dumanı
çalar kimsesizliğin çanı
"yarin olmazdı imanı!"...



Haydi Şiir Yazalım...