Adı garipti…
Kendi de garip!..
anne ve babanın ilk çocuğuydu
hastalıklar ve sefaletlerle geçti çocukluğu
yaşadı,
yaşadığı sürece her türlü yokluğu…
öylesine kanıksadı ki acılara…
kimsesizlikten yıkıldı ki öylesine
bitti acılarla…
acılarla başlayan yolculuğu…

Adı mahzundu…
kendi de mahzun!..
ailenin tek umuduydu
ne sevgisi, ne umudu, ne nefreti
uymadı
hiçbir ölçüye
yok oldu…
bir türlü yok edemedi yoksulluğu
ağladı…gözyaşını içine dökerek
çığlığını kimse duymadı
hiç bitmedi yorgunluğu…

Adı mâsumdu…
Kendi de mâsum!
Her günahın fâili denildi
Her suça edildi hamal
verdi herkese hakkını
herkesçe hakkı yenildi
kalkan oldu canıyla, teniyle haklılara
en acımasızca vuruldu
düştü, hak için, doğruldu
harcandı ömrü boyunca
değmeyecekler uğruna
yine de bâzı şeylere göz yumdu
gitse de yapılanlar çok zoruna
ayaklarının tabanı, yüreğinin her yeri delindi
yardım bekledi, destek umdu
vefâsızlığı, ihaneti duyunca
öldü, binlerce kez, dirildi
îdam sehpaları onun için kuruldu.

Adı hasretti…
kendi de hasret!..
sıladan ayrılmadı ama
meskeniydi hep gurbet!
Ya canı gitti bir yerlere
ya da ayrılığı canında buldu
hep acı duydu ayrılıklardan
tedavisiz kavuşamama nöbetlerine tutuldu
kavuşmak isteyince
zincirlere vuruldu
ömrünce çekti bu kahrı
bu çileyi her ân yaşadı
unutuldu izbelerde
inanın ki mutlu yaşamadı
ne arandı, ne soruldu…

Adı garipti..kendi de garip!
adı mahzundu…kendi de mahzun!
adı mâsumdu…kendi de mâsum!..
adı hasretti…kendi de hasret!...
gülmedi hiç, ağladı gülerken de
sahip olduğu tek servetti dert.

23.04.03