12
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
2368
Okunma

kanatlarını rüzgara açmış
bir inşadır özünde
yaşamın kenarındaki o ardıç ağacı
aşk inançlarını yitirmeden
oturup gölgesine
şafağın gözlerinde kaybolurum
dokunurken ruhum seğiren iklimlere
gözlerinin merasim boyutları
ışıklı bir bulut teniyle düşer alnıma
her yağmur işaret dilinde
bir kıpırtı yükler sevdama
damlalar geri kalır
değişir içimdeki ilham
sesini duyuramayan cümleler
çelik tığlarla ezgiler işler benliğimde
her düşen yaprağın
çağrısı taşarken boyutlardan
usulca çözülür
o yarım ezgi dudaklarımdan
...................
5.0
100% (11)