Şiir, kendi kaderini sanki kendi çizmiş. Ustalıkla seçilmiş sözler, kendi yerlerini kendileri bulmuş gibi şaire gereksinim duymadan. Ben de sevgilinin saçı örülecekse, sümbülden daha uygun bir çiçek düşünemiyorum. O mis gibi koku, yayılır ipekten saç tellerine.
Bir yürek gördüm , kocaman,
Bir ürkek kuştaydı atışı,
Nefesi dudaklarımdaydı acının,
Zehir zemberekmiş meğer tadı,
Ayrılık denen sancının…
Kocaman yürekli insanların kalp atışı, yırtıcı kuşlarda gezmemiştir bence hiç. Ürkek kuşlarla dans eder, onların nefesi. Yürekler, büyüdükçe gönüller toprağa yaklaştırır kendini ve sevgi saçarlar topraktan gökyüzüne.

Bir kırmızı gülde yüzünü gördüm,
Açtım da gönlünü közünü gördüm…
Kocaman yürekte korlar varmış. Korlar bilir hangi yüreğe yerleşeceğini.

Şu koca dünyada,
Ben gönlümde mi mahpustum…
Umarsız haykıran sözünü gördüm,
Yüreği dopdoluydu , özünü gördüm…
Şair gördükleri karşısında acıdan ve çaresizlikten susmuş, susarken de isyanlarla haykırmış. Birşeyler beklemeden, ummadan haykıran yüreğin sözlerini işitmiş şair. Kocaman yüreğin özünü görmüş, belki de umarsızca ona hayran olup, beynine teker teker kazımış.
Ne şanslı bir şiir bu şiir. Kocaman yüreklere denk gelmek, denizde deniz atına denk gelmek gibi birşey bence. Sonu nasıl biterse bitsin, bir saniyelik büyülü bir bakış bile dünyalar kadar kıymetlidir değerini bilenlere. Şair de şanslı, böyle bir yüreğin derinine inebildiği için. Farkın da ki ölümsüzleştirmiş hissetiklerini harflere gizleyerek.
Alkışlıyorum, kocaman yürekli olup acı çekmeyi, yüreksiz olup gamsız yaşamaya tercih edenleri.
Selam ve saygılarımla