zaman oyalarken beni
fesleğen kokulu akşamların avuçları
yalnızlığımın parmak izlerini bırakıyor boş duvarlara
sen giderken usulca
örttüm dudaklarımla kelimeleri
fakat ısrarla
boynumdan çözemediğim r ü z g a r
yön veriyor
yılgın kanatlı serçeye
kuzeye taşıyor öpüşlerimi



çözülsün kasabanda yağmurlar
birikintisi mahvedecek gözlerimi yoksa
kaya tuzlu dalgaların




nerden bileceksin ki
kirpiklerine
bağışlayamadığım gözyaşlarım
kaç kusur düşürecek bakışlarıma karışıp


ağustos sıcağında
kırışık ve ürkek eylül yaprağına sarılıp
uzatır acıtarak saçlarımı öksüz y a ğ m u r l a r ı m





geceler ölü
çıplak ve utangaç yıldızlar
sabahlar tehir edilmiş gelişlerine mahsuben
şaşmamalı güneşin sırtını dönüşüne
işte bu yüzden ölü gündüzler


sahi
raylara çizdiğim aşkın üzerinden
hangi trenle geri döndürebilirim seni
ö l ü m ü n e.
kalmalı olduğumuz yerde
öylece... hiç kıpırdamadan ıslanmalı...



_asmin_