hayrettin taylan

Vicdanım kuruyor sensizlik kumsalında
Kum kum gidiyorum senden defolu sözlerinle
Kırık bir mazinin mahyasında yazılır adım
sensizliği mayaladım yeni aşk şehrine
içimi kavuran tutkun bitti
gönlüm hasret duvağını saklamıyor
attım seni vazgeçilmezliğin kuyusuna
gözlerimde seni unutan ışıkları birikiyor
yar derinliğinde görürsün
ahlarımın senfonisindesin
acılara sarılmış bebek gibi yastığına sarılmıyor bu yürek
unuttum seni
unuttum kendimi

durulanış atlasındayım özümdeki duruşumla
bakir heveslerim akar nefret sahiline
bir sevda kayasıyım eritemezsin nikotin sözlerinle
üşüyorsa bu yürek kışından değil, yeni yaza hazırlığındandır
gül koklamaya büyüyen kızıl arzular ermişiyim
damlası aşka sel olan sevdaların gün görmüşüyüm
sen bir yaradan başka aşk olmayan kör Leyla ‘ydın
sensizliği aşırıyorum yeni sevda sularında
yıldızların dudak ucunda ıslanıyor tutkum
zemherilerini karanlık özlemlere devredip
gelgitli bir kavuşmanın telindeyim
beni çalıyor güzel
beni sarıyor güzel
beni ben ediyor güzel
dudaklarımızın bestesini söylüyor ten hecelerine
seni anmıyoruz bile

kırık hüzünlerin pençesine yapışan yavru ceylansın
yüreğindeki kimyana güvenip durdun
seni unutmanın düğmelerini tek tek çözdüm
beni sensiz ve çıplak görüyor güzel
huzuru gagalıyor aşk ve seni unutuş
güzel anları desenliyor aşk ve seviliş
gidiyorum senden, defolu kalmalar sen de kalsın
gidiyorum senden def ol demek imiğinde kalsın
gidiyorum senden belalar sarmadan sevdamı