her öykünün sonu ilk satırlarda yazılır...


inanmıyacaksın ama gördüm ;
kırmızı duvaklı gelincikleri var bu kentin,
yedi kafalı fikirleri tanımadığım yüzlerin..
neşteri andıran körlükte bir soğuk ki ;
ne adı , nede tadı var mevsimin...


günlüğünde yazılan boş satırları silip , ardına bakmadan yaşayabilirsin...


hazırım kırılmaya kuru dallarımla ;
sensiz kalabilecek bir günü daha yok yüreğin..
sefaletim yokluğun,
tesellim mutluluğun,
daha kaç cenaze kaldıracak ölü ruhum,
kaç duvada nefesinden mahrum kalacak....



dört kitap indi insanliğın adaletine,
tek gerçek vardı taktire şaayan;
sevgiyi hak ediyorsan,
sevilirsin,
işte o ’ SENSİN ’ ...



bir karış daha büyüdü yaşım ;
mayam siyah,
ümidim beyaz,
üşüdükçe üstüme çekiyorum tenini,
düşler kırpıyorum geçmişin ’ MİŞ ’ li zamanlarından...
kapı içeri yapıyorum aldanışlarımı
fırtınalar , bulutlarıyla kuşatmadan denizimi,
kumsalda bekleyen yalnızlığıma kavuşmaya yelken foralıyorum,
zılgıtları eşliğinde dalgalarımın...


o tapınak huzuru gözlerin ;
bilmediğim yollarımı aydınlattı ,
geceye uzak akşamları yaşattıkça dolunay...




ömür ; doğum günü pastalarına yanan mum misali,
tek nefes sönmeye yetecekti..
şimdi son isteği sorulacak kırılan kalemimin,
yaşatma sensizliğe..
kimse bilmesin kendi ateşime eridiğimi ;
sen üfle ,
zaman bana dursun,
adı , isminin baş harfleriyle konsun ecelimin..


acı dolu yılların hatrına ;
tanrı seni bir kez daha bağışlasın...



isimsiz şiirler

karan