Şiir, çocukluk anılarını, masumiyet ve oyunları, aynı zamanda zamanla büyüyen yalnızlık ve hasreti anlatıyor.
Kaotik zihin, kaybolan gizemler ve anne figürüyle birleşerek, şehrin gölgesinde geçmişle bugünü birleştiriyor.

Tebrikler

Saygılar sair.🧿🙏🖊️🧑‍🤝‍🧑

Yukarı Düşünleceler"in uğultusu, zihnin kayıp masumiyet kuyularına düşen bir yankıdır. Başlığınız, çocukluğun gölgesiz sokaklarında koşan ruhun, yitiği arayan o sonsuz sorgusunu fısıldıyor.
"Curcunaya karışan ses"in içinde, "çocukken de ahrazdım" diyen o hüzünlü itiraf, kalbin en derin odasından yükselen bir ağıt. Ayaklara dar gelen papuçlar yerine, yalın ayak toprağa basan o yoksul cesaret; en büyük oyunun, siyahın gizeminde kaybolmak olduğunu fısıldıyor.
Yoklukla örülmüş o oyunlarda, anne sesinin duvarın ötesinden sızışı, bir hasretin şiire dönüşmüş halidir. O ses, esmer tene sinen is kokusuyla, gözlerde tütsülenen bir aşkın kutsal dumanını taşıyor... Karnımızdaki o bitmeyen sancı ise, büyümenin ve uyanışın kaçınılmaz bedeli.
Ve nihayet, sığındığımız "siyah"ın kucağında uyuyakaldığımızda, zamanın ansızın uyanışı... Bu, düşlerin yalnızlaştığı o okul bahçesinden, şehre doğru atılan buruk bir adımdır. Şiiriniz, gölgenin esaretinde kalmış bir şehre yakılmış en samimi kandildir.
Bu imgelerin gücü ve dürüstlüğü için sizi ayakta alkışlarım. 👏🏻👏🏻Kaleminiz, o sessizliği haykırmaya daima devam etsin. 🐞

Cemre yaman