Gevrek bir dilim simit ile
Demli bir yudum çay
Oynaşırlarken dilimin üstünde,
Duramaz Taksim Meydanı yerinde,
Oturduğum banktan gıdıklayıp
Kovalar beni
İstiklal Caddesi’ne.

Fransız Konsolosluğu’ndaki
Ağaçlarda eser,
Maziden kalma sevda rüzgarı.
Sallandırır
Yorgun argın yaprakları.
Duyar gibiyim
Burada terk ettiğim
Rum kızının hıçkırıklarını.

Fitaş Sineması’ndan geçerken,
Anılar keser önümü.
Bitmeyen dondurmalar,
Tükenmeyen mavi duygular,
Öpüldükçe canlanan dudaklar.


Karşı küçük kasetçide çalıyor,
Dario Moreno’nun
“Arkadaşımın Aşkısın” şarkısı.
Gözlerimin önünden bir türlü gitmiyor,
Çilli Sevdiğimin, beni
Piton yılanı gibi sarışı.

İşte İnci Pastahanesi;
Buz gibi
Limonata içmek istiyorum.
Mazi ile dopdolu içerisi.
Kilitlemiştir
Açmaz kapılarını.

Medet umarım
Çiçek Pasajı’ndan.
Posası çıkmış,
Kendine hayrı yok ki,
Kalmadır akşamdan.

Pala Şair’in eli;
Dokununca omzuma,
Limon kolonyası ferahlığı
Yayılır ruhuma.
Çarpar bana, hissedemem
Taksim-Tünel Tramvayı.
Başımdan aşağı dökerler
Bilinmeyen ıslak zamanı.

Korkusuzca atarım
Naralarımı.
Vefasızlıklara, tekmil aldanışlara;
Çakılırım
İstiklal Caddesi’nin ortasına.
Bakınca gözlerde nem,
Gözlerde buğu.
Yüreğimde
Tarifsiz duygular dopdolu.
Hala,
Kuvvetli elleriyle
Sırtımı sıvazlayıp duruyor
Beyoğlu…