ne çaresizdir insan
yağmurun şap şapından daha kırgın her gece
ve her asfaltın boşluğu kadar
dengesiz yaşar...

nedendir bilinmez karanfillerin rengi
kan kokulu bebeklerin gözlerinde
yapayalnız bir türkü
yine mi ayrılık , nerdesin anne
mama ver bana ne olur...

şehrin loşlarında gezerken
bir kurşunun erkekliği mahmurladı beni
ve hayali kurulan bir arabadan çıktı
eski sevgilim
yine mi sen hayalim
sana tek sözüm defol!!!
ve koşa koşa gitmelisin

yıkılıyor damarımda kanım
ürkek bir ses diyor ki- korkma evlat
sesiyle dediği çelişkili
tavana değdi beynimde olan inilti...
kahrolsun herkes çaresiz ve dediklerim size mi?

bir çığlık beliriyor saçlarımdan
sembol olarak beyazlığı seçmiş
kim çıkar ki karşısına
tek yumrukla yarasaları biçmiş
yaptığı tek iş ağlamak...
ve tek yari hiçlikmiş....

yüreklerimiz kelepçeli
sorgular sessiz, giryanlar sensiz
kahvelikler morla birleşmiş
beynim bitirmeli seni
söküp atmalıyım serseri benliğimi!....